De smaak van modder...

& de energie van overgave

Ik sla de hoek om, nog vlakbij huis. “O shit, mijn bril niet gepakt”. Het is droog, maar de weg is nat en dat betekent bij ons in de Betuwe … blubber! Zeker als je -zoals ik- je uit de naad fietst om de groep bij te houden. Kopmannen zien er een stuk florissanter uit na zo’n ritje ;-)
Ik overweeg heel even om terug te gaan, maar neem dan een helder besluit: “dan maar zonder.” Onderweg merk ik dat ik nieuwsgierig ben of ik me ga ergeren of spijt krijg. In de cadans kijk ik wat meer naar beneden dan normaal (modder in je ogen is toch niet heel handig) En kom meer aan bij mezelf. En…ontdek gaandeweg een energie die mij verrast. De besparing - zo voelt het- van de ergernis en frustratie. Al die kracht heb ik over om op de pedalen los te laten.

Moet denken aan de manager van een stafteam die ik laatst sprak. Dat zijn team vecht tegen de bierkaai van een onmogelijke opgave. En dat het anders moet, maar dat die nieuwe modus zo moeilijk te vinden is. Er viel in dat gesprek een kwartje bij hem en mij over de verstikkende kracht van maar doorploeteren. En al trappend zie ik ook ineens de link met de twee organisatieonderdelen die ik begeleid. Ze zijn elkaar behoorlijk zat, maar moeten toch met elkaar doorwerken. Net een stroef huwelijk. Samen erkennen dat het beroerd is, gaat nieuwe krachten losmaken.
En nu? Mijn eigen ervaring dat bewust opgeven daadwerkelijk energie ontketent is magisch. Ga ik vaker onderzoeken en mee werken komend jaar!

Eén blik was genoeg

Ik fiets... hard... achter Jan Paul, mijn buurman. En Dries, Paul en Pim achter mij. Op de Diefdijk bij Culemborg. Een killer, lekker tegen de wind in, geen beschutting. Pffff... Jan Paul zet aan, kan ik mee? Wil ik mee? Eigenlijk niet, als ik eerlijk ben. Hij werpt een blik over zijn schouder... even maar. En ik herinner me in een flits het gesprek van de vorige keer. Dat hij het op kop als zijn taak ziet om een tempo te draaien dat iedereen kan bijhouden. En tsjak... ik voel een bak wilskracht aan gaan en zet kracht op de pedalen. Ik hang naadloos in het wiel. En rijd moeiteloos en soepel. Zonder de interne discussie, of ik wel mee kan en wil. Wauw!
Later mijmer ik wat hoeveel impact het heeft om afgestemd te zijn op elkaar. De moeite te nemen om te kijken waar de ander uithangt. En hoe dat ook zo in teams tussen collega's werkt. Kleine moeite, grote impact in motivatie. Vertragen.... om samen te versnellen.

"Ik doe niet meer mee!"

De dobbelsteen door de kamer gooien en stampvoetend weglopen van het Monopoly-bord. Zo eenvoudig is het voorbeeld van mijn 8-jarige.
De kracht om te zeggen: 'ik doe niet meer mee'. Ik stop. Dat thema intrigeert mij al een tijdje. Waar loop ik dan van weg? Wat ga ik niet aan of geef ik dan op?
Of juist... de kracht om aan te kijken dat je in een situatie zit die verre van fijn is. Maar dat jij er bewust voor kiest om niet te stoppen. En dus blijkbaar 'ja' zegt tegen iets dat zwaarder weegt dan alles waar je zo van baalt.
Confronterende puzzel om naar te kijken, als het over mijzelf gaat. Maar ook zo verhelderend, en eerlijk. Teams en collega's die klagen, brengen in beeld wat er mis is. Maar ook waar ze tegelijkertijd voor blijven.
Waar blijf jij voor? Of stop jij mee?

Alleen maar samen

gedicht van dichter Daatje 

Dankjewel dat ik het mag plaatsen!

Onderstroom 

nummer van Stef Bos

De golven zijn de dagen
De dagen van het jaar
Het lijkt of zij vertellen
Hoe het ons vergaat
Maar de onderstroom
Die niemand ziet
Bepaalt de richting
Op elk gebied

De langste weg is van je hart naar je hoofd

Als ik eerlijk ben - en ja dit geef ik liever niet toe-  wat woon ik soms graag in mijn hoofd.... lekker overzichtelijk en los van al dat chaotische gevoel. Een oude veilige haven. Zonder pijn, blijheid en alle rommelige prachtige franje van het leven.
En waar hang jij uit als het spannend wordt?